Przyjąć Innego

Co tobie do tego? Ty pójdź za Mną. J 21, 20 – 25

Zatrzymały mnie dziś te słowa. Z jednej strony jakby Jezus strofował Piotra, by nie był zbyt ciekawski co do innych osób, w tym wypadku umiłowanego ucznia Jezusa. Zresztą… dla mnie to, o co zapytał Piotr to takie spłycenie całej sytuacji. Bo przecież przed chwilą Jezus pyta go o miłość, dokonuje się coś ważnego i pięknego, a on nagle jakby o tym zapomniał i zaczyna się interesować kimś innym.

Mocno mi to pokazuje, bym w moim życiu był przy sobie i naprawdę szedł za Jezusem. Jest tak wiele rzeczy, które mnie absorbuje i niejako trzyma mnie na uwięzi. A przecież dość ma dzień swojej biedy. Zbyt często jestem albo w przeszłości, albo w przyszłości – zamiast być tu i teraz. Albo też jestem w sprawach innych ale w sposób nieuporządkowany.

Nie wiem, co sprawiło, że Piotr właśnie o to zapytał. Ale w tym wszystkim widzę jeszcze jedną sprawę, która się przed mną otworzyła – przyjęcie drugiego człowieka, jako innego, mającego swoje życie, swoją historię, odrębne od moich pragnienia, mentalność, sposób pojmowania i odczuwania świata, swoją wrażliwość. Mój bliźni jest naprawdę inny. Bez przyjęcia go jako takiego, mogę ludzi szufladkować, traktować stereotypowo, bez szacunku czasem, bez wyczucia i wczucia się w jego, bardzo konkretną i indywidualną sytuację. Bo choć wiele rzeczy mamy wspólnych, to bardzo wiele nas różni. Przyjąć bliźniego jako innego nie jest takie łatwe.

A za tym idzie zaraz przyjęcie Boga jako radykalnie INNEGO. Jako tego, który mówi mi: Pójdź za mną! I nie zawsze będę rozumiał, co to znaczy i z czym się to wiąże. Mam po prostu iść, a to może mnie wprowadzić w ciemność. Bo nie zrozumiem zamysłu Tego, który mnie prowadzi. I w sumie rozumieć nie muszę. Zanim wszystko zrozumiem (jeśli w ogóle zrozumiem), mogę wszystko przyjąć, wszystko przebaczyć, na wszystko się zgodzić w co On mnie wprowadzi. Mogę to uczynić. I chcę!