Ja i mój dom

Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu. Joz 24

Te słowa mnie dziś zatrzymały w tym pytaniu, czy ja też tak chcę. Ja i mój dom, czyli to wszystko, co mi jest najbliższe, najdroższe, najbardziej kochane. Czy to wszystko kim jestem, co mnie stanowi – chce służyć Panu? Mówiąc inaczej, czy chcę oddać Panu całego siebie na służbę. A służyć Panu to nie wymyślać sobie rzeczy, prace, itp., które chciałbym Bogu ofiarować, lecz to naśladować Go, iść za Nim aż do końca, aż po kres – tam gdzie On, tam ja. Jak Rut Moabitka, która w ten sam sposób idzie za swoją teściową.

W ewangelii zaś zastanawia mnie postawa uczniów, którzy mowę Jezusa uważają za trudną i odchodzą od Niego. Jezus daje im za pokarm Ciało i Krew, tzn. całego siebie. Czy ja chcę Go przyjąć i Nim się karmić? Bo tylko stąd będę miał siłę, bym z całym moim „domem” Mu służyć. I nie chodzi tu tylko o przyjmowanie komunii św., lecz o karmienie się Chrystusem, którego szukam i znajduję we wszystkich rzeczach – jak mi to przekazał św. Ojciec Ignacy.

Ale wracając do odejścia uczniów od Jezusa… (J 6, 60-69). Ewangelista mówiąc o Ciele Jezusa używa greckiego słowa „sarx”, które oznacza ciało słabe, grzeszne, podlegające chorobom. Może trudno im było przyjąć słabość ludzi, słabość Kościoła? Wielu ludzi dziś tak właśnie żyje: Bóg tak, Kościół nie. Bo uważają, że nie mogą być z ludźmi, którzy są słabi i grzeszni (jakby sami byli inni), że trudno im wytrzymać z tymi, którzy są na Mszy a zaraz potem bliźnich obgadują, którzy codziennie się modlą, a potrafią czynić wielkie podłości. Tylko że Chrystus jest zawieszony na krzyżu pomiędzy dwoma łotrami i może to jest dobry obraz Kościoła, który z przebitego serca Jezusa się rodzi. W Kościele jest świętość Boga i podłość łotrów (ludzi), a Bóg właśnie taką wspólnotę założył i pokochał. Pójście za Chrystusem to zgoda także na swoją słabość i słabość moich bliźnich, choć wcale to nie jest łatwe.

I właśnie dlatego, że tak jest ja i mój dom chcemy służyć Panu…