Na większą chwałę…

Człowiek stworzony jest, aby Boga, Pana naszego chwalił, czcił i Jemu służył… św. Ignacy z Loyoli, ĆD 23

To zdanie jakoś mocno siedzi mi dziś w głowie. Szczególnie ten fragment o chwaleniu Boga. Taki jest cel i sens mojego istnienia. Ale nie chodzi o to, by wyśpiewywać dla Boga hymny pochwalne i wypowiadać słowa o Jego wielkości. To i owszem – chwalebne jest, by to robić. Ale chwalenie Boga rozumiem trochę inaczej.

Bóg największą chwałę odbiera ode mnie, kiedy ja jestem (staję się) tym, kim Bóg mnie powołał, tzn. kiedy żyję pełnią swojego życia, możliwości i tym, w co On mnie wyposażył. Wiem, że wiele we mnie lęków, obaw, ucieczek, chowania się, skrywania, zabezpieczania siebie. Mam chwalić Boga całym moim życiem, a nie tylko słowami, zgodnie z moim ulubionym cytatem ze św. Ireneusza z Lyonu „Chwałą Boga jest człowiek żyjący”.

Dziś podczas uroczystej Eucharystii ku czci św. Ignacego uświadomiłem sobie, że ta chwała ma się we mnie objawiać we wszystkim. Popatrzyłem na moje relacje i przypomniałem sobie, ile we mnie jeszcze lęku o siebie, ile zamknięcia na bliźnich (często tych najbliższych), ile nieprzebaczenia czy pogodzenia się z kimś lub czymś. A oddam chwałę Bogu właśnie przez to, że będę do Niego podobny: w przebaczaniu, w kochaniu, zgodzie na inność bliźniego, szanowaniu Jego wolności. Oddam chwałę przez to, że stanę się podobny do Chrystusa – tak bardzo, jak tylko zdołam, a wiem dobrze, że jest to zasadniczo dzieło Ducha świętego we mnie, a nie mój wysiłek.

Tak naprawdę mam oddawać Bogu chwałę w każdej chwili mojego życia, robiąc wszystko na maksa, angażując się w swoje życie i relacje z bliźnimi, kochając całkowicie, żyjąc w pełni prawdy i dobra. Jest to możliwe wtedy, kiedy chwałę połączę z czczeniem Boga, czyli uznaniem w Nim Ojca, a w sobie Jego dziecka. Bo to oznacza moją całkowitą zależność od Niego, zdanie się we wszystkim na Miłość, która trzyma mnie w swoich dłoniach, jak Ojciec trzyma w dłoniach niemowlę.

Jest to możliwe, kiedy do chwały i czci dołożę służenie Bogu, które nie jest jakimś specjalnym działaniem na rzecz Boga (wszak jestem dzieckiem w Jego ręku), lecz naśladowaniem Chrystusa, który był najdoskonalszym sługą Jahwe. Iść po śladach Chrystusa widząc w Nim Ojca, od którego jestem zależny i żyjąc w całkowitym oddaniu i posłuszeństwie wykorzystując wszystko, w co Ojciec mnie wyposażył. Wtedy stanę się żyjącą, „chodzącą” chwałą Boga! Taki właśnie był św. Ignacy…