Pamięć miłości

A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. J 21, 1 – 19

Nie jest wcale łatwo odnajdywać Boga w codzienności. Te różne wydarzenia życiowe tak bardzo koncentrują na sobie (zarówno te dobre, jak i te trudne), że nie zawsze udaje się usłyszeć słowa: To jest Pan! Zastanowiło mnie jednak to, że tym, który te słowa wypowiedział, był ów uczeń, którego Jezus miłował. Dlaczego właśnie on? Może dlatego, że miał w sobie pamięć miłości – tzn. pamiętał, co Jezus uczynił dla nich. Zresztą, on jako jedyny był pod krzyżem i w sposób namacalny dotknął miłości, którą Bóg wtedy właśnie wylał na świat.

Znów mnie uderzyło, że to Jezus zaprasza ich na śniadanie. To On przygotowuje im posiłek. Oni się tylko „dorzucają” z rybami, które właśnie złowili. Bóg zaprasza mnie do współpracy w tym, by On mógł mnie nakarmić, nasycić. On dba o to, by moja dusza nie umarła z głodu. Czyni to najpierw przez to, że  – choć to ja muszę się naharować – On wie, gdzie zarzucić sieci.  Wystarczy być posłusznym Jego słowu, wystarczy Mu zawierzyć i… działać. A potem On sam przygotowuje posiłek: chleb i rybę. Sam mi ją podaje. Bóg, który daje, ja mam przyjmować.

I ten ostatni element – wyznanie miłości. Jezus pyta Piotra o miłość. Właśnie jego, który nie dość, że nie był pod krzyżem, to jeszcze kilka dni wcześniej powiedział: nie znam tego człowieka! Ale nie chodzi tu o miłość sentymentalną, nie chodzi tu o żaden „romantyzm”. Tu chodzi o to, czy Piotr jest gotów – po tym wszystkim, co się wydarzyło – pójść nie tylko pod krzyż, lecz pójść na krzyż. Czy jest gotowy naśladować swojego Mistrza w wydaniu swojego życia. O tym mówią ostatnie słowa Jezusa o śmierci, jaką Piotr uwielbi Boga.

A ta miłość z krzyża jest posunięta aż do swej pełni – przebaczenia nieprzyjaciołom. Czasem to drugi człowiek, a czasem ja sam dla siebie jestem największym wrogiem. Tak czy inaczej potrzebuję przebaczyć. Tu nie ma romantyzmu ani sentymentów. Taka miłość jest często tak twarda i trudna, że aż boli, wyciska łzy. Ileż trzeba się przełamać, ile czasu na to poświęcić. Ale tu chodzi o to właśnie – by naśladować Chrystusa, który na krzyżu wypowiada słowa: Ojcze, przebacz im… Tu nie o motylki w brzuchu chodzi.

Ale chodzi też o to, bym pamiętał – jak ów uczeń, którego Jezus miłował – to wszystko, co Jezus dla mnie uczynił. Bym w trudnych momentach życia, w przeciwnościach, porażkach, smutkach, żalach, cierpieniu i innych – pamiętał o miłości, jaką On ma ku mnie. Bez tego ciągle będę skupiony na sobie samym, ciągle liżący rany i próbujący jakoś przeboleć różne straty. Bóg mnie nie zostawił i ciągle obdarza swoimi łaskami, ale nawet wobec moich zaparć się Jezusa, moich grzechów i upadków – potrzebuję to sobie przypominać.

Mocno doświadczam ostatnio, że o taką miłość codziennie pyta mnie Pan. O to, czy miłuję Go więcej… I czuję, że jestem jedynie gotów odpowiedzieć za św. Piotrem: Panie, Ty wszystko wiesz…