Uschła ręka

On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: „Stań tu na środku”. Mk 3, 1 – 6

Uschła ręka nie może pracować. Nie można jej wyciągnąć na powitanie. Mówi więc o relacjach, mówi o wnętrzu, w którym coś uschło. Pomyślałem o tych miejscach w moim sercu, które są jak uschłe. Jakieś relacje, których się boję, albo o które mało dbam. Praca nad sobą, za którą nie chce mi się wziąć. Pomyślałem też o tym wszystkim, co mnie „wysusza” wewnętrznie, co nie jest żywe, lecz jak suchy patyk, który prędko się może złamać. To też relacja do siebie samego, miejsca, w których nie dbam o siebie, nie przebaczam, nie odpuszczam, nie żyję miłością…

Znów zobaczyłem i doświadczyłem, że to Jezus jest tym, który mnie uzdrawia. Ale zanim to nastąpi, wywołuje mnie na środek. Czyni to, bo jestem w centrum Jego uwagi, Jego troski, miłości. Wywołuje mnie na środek – tak naprawdę On chce, by w centrum mojej uwagi znalazła się ta „uschła” część mojego życia. Bo żeby cokolwiek we mnie uzdrowić, muszę to mieć w świadomości, niejako „na widelcu” – mieć to na środku. Uleczyć można to, czego jestem świadomy. Poczułem, że właśnie dlatego Jezus każe temu choremu stanąć na środku.

Uświadomiłem więc sobie, że Bóg nie uzdrowi we mnie czegoś, przed czym uciekam, co chowam w sobie i czego nie zamierzam wyciągnąć do światła. Jeśli mi się wydaje, że wszystko jest OK i niczego nie trzeba ruszać – wtedy na pewno nic się nie wydarzy, nic się nie uleczy. Bo Bóg nie robi niczego na siłę i wbrew mnie. Potrzebuje mojej świadomości i mojej woli, wyrażonej choćby w najbardziej nieporadny sposób.

Jest jeszcze jeden bohater dzisiejszej sceny – przeciwnicy. Jest ich całkiem sporo. Są skoncentrowani nie na tym, kim jest Jezus i jakiego znaku dokonuje, ale że robi to w szabat. Są tak ślepi, że nie są w stanie zobaczyć istoty rzeczy i tego, o co tak naprawdę chodzi. Czuję, że w sobie też mam takich przeciwników, którzy blokują we mnie uzdrowienie i łaskę. Bo to burzy „święty spokój”, to burzy „porządek”, jaki był do tej pory, burzy status quo. I wobec tego, co chce ze mną uczynić Jezus – czasem jak Ci przeciwnicy – milczę. Doświadczam wtedy gniewu Chrystusa, który nie jest furią, lecz smutkiem zranionej miłości, która chce się dać, a nie może.

Pomóż mi Jezu wyciągać przed Tobą moje uschłe miejsca. Nie pozwól mi zamknąć się w sobie, w moich fałszywych często schematach, w moim braku miłości i chronieniu się przed bliźnim. Chcę wychodzić ku innym i tak jak Ty – nieść im uzdrowienie przez miłość, życzliwość, otwartość, dobre słowo, konkretny gest i czyn. Chcę żyć świadomie w Twojej łasce i miłości!