Łagodność

Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Jk 3, 13 – 18

Mądrość jest łagodna, mówi dziś św. Jakub. Poruszyły mnie te słowa. Brakiem mądrości czy wręcz kłamstwem dla niego jest żywienie gorzkiej zazdrości i skłonność do kłótni, sporu. Mądrość jest łagodna: czysta, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna… używa słów, które łagodność w jakiś sposób określają.

Brak łagodności to brak mądrości. A mądrość w Biblii to całkowite poddanie się Bogu. Jej początkiem jest Bojaźń Boża (Ps 111, 10). Dostrzegam wiele momentów, w których brak mi łagodności. Nie tylko względem bliźnich. Może nawet częściej względem samego siebie. Zresztą… jedno z drugim jest połączone. Im mniej łagodności, cierpliwości i miłosierdzia względem siebie, tym mniej tego będzie względem bliźnich.

A Ewangelia? Mówi o uzdrowionym opętanym (Mk 9, 14 – 29). Ciekawe, że mowa o złym duchu, który jest niemy, ale który za to wyrządza wiele szkód czynem. Poza tym opis działania opętanego chłopca (złego ducha w nim) zawiera wiele słów, które są dynamiczne (rzucanie, piana na ustach, zgrzytanie zębami, wrzucanie w ogień i wodę). To przeciwieństwo łagodności, o której mówi Jakub. Zły duch jest duchem kłótni, sporów, zazdrości, skrajności (wrzucanie w ogień i wodę). A wszystko po to, by zgubić człowieka, by zabrać mu pokój serca i łagodność, dzięki którym jest w stałej łączności ze swoim Ojcem i Stwórcą. Moje niepokoje potrafią mnie wręcz zabijać…

Jakie jest lekarstwo na tego ducha? Modlitwa i post. To dwie czynności, w które wpisana jest łagodność. Zdają się wręcz być swoistą biernością, nie-działaniem, uspokojeniem. Mówiąc inaczej i wracając znów do Jakuba – modlitwa i post czynią z nas ludzi łagodnych, z których zostaje wypędzony niemy duch: milczący wprawdzie, ale czyniący wiele szkody i wzbudzający niepokoje.

Panie mój i Ojcze! Uspokój moje serce. Uczyń je łagodnym na wzór Twego serca…