Nie zrywać relacji

Z powodu jego natręctwa wstanie i da mu… Łk 11, 5 – 13

Proszenie wcale nie jest takie łatwe, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Proszenie zakłada pokorę, czyli uznanie swojej zależności od tego, kogo proszę. Widzę swój brak, niewystarczalność i dlatego proszę. Proszę, bo potrzebuję coś. Od człowieka czy od Boga. Potrzebna jest pokora – uznanie zależności. To nie znaczy, że tracę wolność, ale oznacza, że szanuję też wolność drugiego. Może dać, a może nie dać. Czy się na to zgadzam?

Wiele razy w życiu złapałem się na tym (uświadamiając to sobie dużo później), że choć używałem słowa „proszę”, to jednak w głębi była to forma wymuszenia. Nie umiałem dać wolności drugiemu. I w głębi serca mówiłem sobie (przy odpowiedzi odmownej) „nie, to nie, łaski bez”. Ale taka postawa sprawia, że odwracałem się plecami do rozmówcy. Zrywałem relację. Tu już nie ma o czym mówić. Nie było w tym wolności, tylko próba wymuszenia czegoś, a skoro nie dostałem, to unosząc się pychą, odchodziłem. Bo przecież „mi się należało”. Nie uznawałem, że mogę dostać, ale przecież nie muszę. Kiedy proszę, to nie muszę dostać.

Dotyczy to szczególnie relacji do Boga. Nie jest On jak automat na napoje. Wrzucę monetę, to ma wyskoczyć napój i łaski nie robi. A jak nie, to może kopnięcie sprawi, że zaklinowany gdzieś napój wyskoczy. A gdyby się okazało, że napój jednak nie wyskoczył, to co? Szukam innego czynnego automatu. Bóg nie jest taki. Zapytałem siebie, czy może być taka sytuacja, że czegoś nie otrzymuję, bo nie szanuję Jego wolności? Albo nie otrzymuję, kiedy nie ma we mnie pokory, tylko próba wymuszenia czegoś? Być może… Bóg na pewno ma słabość do ludzi pokornych.

Proszenie jest formą miłości, uznaniem, że potrzebuję drugiego. Bóg, kiedy powołuje, kiedy zaprasza do swojej misji, to jakby mówił „potrzebuję cię!” A w tym Jego „potrzebuję” zawsze zawiera się „kocham!” Miłość to nie tylko dawanie, lecz też przyjmowanie, też proszenie. I otwartość na to, że mogę otrzymać, ale nie muszę. Najważniejsze, to nie zrywać relacji. Ani z Bogiem, ani z człowiekiem. I być otwartym na przyjęcie Ducha, którego Ojciec daje tym, którzy Go proszą – nie napisane o co proszą, więc… o wszystko. Dostaję Ducha, kiedy proszę o wszystko!