Tęsknota

Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Mk 2, 18 – 22

Tym panem młodym jest sam Jezus, a przebywanie z Nim – radością i weselem. Dokładnie tak, jak wczorajszy tekst z Kany galilejskiej. Ale są takie momenty, kiedy nie ma Pana młodego, a zatem nie ma wesela i radości, nie ma zabawy, nie ma pocieszenia, nie ma pokoju serca… Co wtedy?

Przypomniałem sobie wiele momentów z życia, kiedy w takich właśnie trudnych chwilach, kiedy nie doświadczałem Boga, nie czułem Jego opieki nade mną, albo kiedy spotykało mnie coś złego i miałem poczucie osamotnienia – wtedy oddalałem się od Niego, a może nawet czasem obrażałem. Machałem ręką i zamykałem się w sobie.

Jezus dzisiaj uczy mnie postu w jednym z jego wymiarów – tęsknoty. Kiedyś to usłyszałem i do dzisiaj mnie te słowa pociągają. Kiedy jest mi ciężko, kiedy jestem w strapieniu i Pan „jakby” się oddalił… zachować się jak zakochany, który z tęsknoty nie doje, nie dopije, nie dośpi… W różnych okresach życia to „zakochanie” inaczej się przeżywa, ale zasada jest właśnie taka. Zadałem sobie dzisiaj pytanie: Panie, jak tęsknię za Tobą? Czy moje serce choć odrobinę wyrywa się ku Tobie w tych słabszych momentach? Ta tęsknota jest jednym z rodzajów postu, kiedy jestem w stanie odmówić sobie pewnych rzeczy, jestem w stanie dłużej się pomodlić i powzdychać za Bogiem – byle na powrót, na nowo Go spotkać w moim życiu. Wcale to nie jest łatwe, bo ogólna tendencja (przynajmniej u mnie) była: zaszyć się, schować, przeczekać, nie wychylać, nie walczyć… albo: zrezygnować, marazm, duchowe otępienie, mniej modlitwy albo wcale.

Panie, naucz mnie prawdziwej tęsknoty za Tobą, kiedy się chowasz, kiedy chcesz, bym Cię szukał. Naucz mnie również wytrzymywać trudne okresy. Daj w sercu głębokie przekonanie, że po nocy przychodzi dzień, po strapieniu – pocieszenie, a na pustyni pojawi się oaza… I daj mi cierpliwość oczekiwania, bo to może się wydarzyć po tej stronie życia, a może dopiero po tamtej…