Wypełnić powołanie

Szczęśliwi owi słudzy, których Pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Łk 12, 35 – 48

To, co mamy w Ewangelii na dziś i jutro, wydaje się dość proste i jasne. Ale czy takie jest na pewno? Bo wiele razy słyszałem wyjaśnienia tego tekstu, który celowo połączyłem, bo stanowi logiczną całość. Mam być podobny do człowieka oczekującego na przyjście swego pana z wesela. Jego aktualną misją, zadaniem, powołaniem – jest czekać, aż pan jego przyjdzie. I wtedy zrozumiałem, zresztą po raz kolejny w ostatnim czasie, że moje czuwanie czy gotowość na przyjście Pana to nie jest jakaś bierność, jakieś bezsensowne napięcie związane nieznaną przyszłością. Moje czuwanie, które w pierwszym momencie wydaje się czymś biernym – siedzenie i czekanie – tak naprawdę jest działaniem, jest pracą, jest po prostu wypełnianiem mojego powołania! Innymi słowy: mam robić to, co do mnie należy, do czego zostałem stworzony.

Z tym właśnie jest związana nagroda Pana. Człowiekowi, którego Pan zastał przy wypełnianiu powołania, On sam będzie usługiwał. Niezależnie co się będzie działo i kiedy (o której straży nocnej) – mam wypełniać moje życie tym, co Bóg w nie włożył. Taki rządca został pochwalony jako wierny i roztropny, który będzie wydzielał żywność sługom we właściwym czasie. Karę zaś poniesie ten, kto zwlekał, kto sobie mówił, że przecież jeszcze nie umieram, że Pan na pewno szybko nie przyjdzie, że przecież ja też coś muszę mieć z tego życia – i zaczyna jeść, pić i upijać się, bić sługi i służebnice… Nie wypełnia swojego powołania, lecz sam zaczyna korzystać z życia ile się da, wyciskając je jak cytrynę.

Przypomniałem sobie wiele momentów z życia, kiedy podobne myślenie wkradało się do mojej mentalności. Że przecież należy mi się coś od życia, że na nawrócenie i działanie jeszcze przyjdzie czas, że przecież Pan jest miłosierny i na pewno nic mi się nie stanie (co za zuchwałość w takim momencie!). Wkrada się wtedy rozleniwienie, szukanie taniej rozrywki, zajmowanie się wszystkim, tylko nie tym, co do mnie należy. Ile czasu w życiu zmarnowałem na coś takiego, ile sytuacji, w których mogłem zadziałać, a tego nie zrobiłem.

Robić to, co do mnie należy, wypełniać moje powołanie – stawać się coraz bardziej tym, kim chce mnie mieć Bóg. Te słowa od tygodnia we mnie pracują, wiercą mi dziurę w brzuchu i czuję, że mnie powoli przemieniają. Bo nie wiem, kiedy mój Pan przyjdzie, ale chciałbym, by mnie zastał przy pracy w winnicy, przy pracy na rzecz Jego Królestwa. Niezależnie, czy mi będzie wychodzić, czy nie… czy będę szedł do przodu bezboleśnie, czy z wieloma upadkami, z grzechami i słabościami. Mam wypełniać moje powołanie, najlepiej jak potrafię – w tym jest nagroda, którą Pan przygotował dla sług wiernych i roztropnych (a nie doskonałych i perfekcyjnych).

Panie, nie pozwól, bym zgnuśniał w moim życiu, bym się zastał i zmarnował te łaski, których każdego dnia mi dajesz. Nie pozwól, by zamiast Tobą i Twoim Królestwem, zaczął zajmować się dogadzaniem sobie i dokarmianiem swojego ego. „Naucz mnie dawać, a nie liczyć; walczyć, a na rany nie zważać…„