Gniew Jezusa
Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Łk 19, 45 – 48 Wypędzenie przekupniów ze świątyni… jak to aktualny temat dla mnie. Człowiek, który podejmuje reformę swojego życia, który chce zrobić korektę swojej życiowej drogi musi pozwolić na to, by Bóg w sposób stanowczy zabrał się za porządkowanie wnętrza, świątyni Bożej, którą jestem. I choć chcę, to jestem i tak podobny w jakiejś mierze do tych wszystkich przywódców i uczonych, którzy „czyhają” na życie Jezusa. Może nie tak, by Jezusa zabić w sobie, ale bardzo chcę osłabić Jego działanie. Bo przecież reforma życia kosztuje, zmiana siebie nigdy nie jest bezbolesne, coś musi we mnie umrzeć (stary człowiek,...
Czytaj DalejGniew – środki lecznicze
Ojcowie Kościoła uważają, że nic nie usprawiedliwia gniewu skierowanego przeciwko bliźniemu, gdyż problem nie jest de facto w nim, lecz w nas – naszym obrazie siebie samych (który przez drugiego rzekomo jest skrzywdzony). Nie należy również oczekiwać, że aby gniew minął, to drugi człowiek musi się zmienić. W sytuacji wzbudzającej gniew Ojcowie zalecają najpierw „milczenie ust„, co moglibyśmy przetłumaczyć jako powstrzymanie się od zemsty (wyrażonej czy to słowami, czy czynami). Fundamentalną terapią gniewu jest przebaczenie (które zawsze dokonuje się w sercu), a jeśli są ku temu warunki, to również pojednanie z bliźnim. Cnotą przeciwną do gniewu, która niszczy go, jest łagodność. Nie ma ona nic wspólnego...
Czytaj DalejGniew – opis i konsekwencje
Ta pasja rodzi się ze złego użycia sfery gniewliwej (porywczej), którą każdy z nas posiada. Gniew pierwotnie miał dwie funkcje: pomagał nam w walce o zdobycie cnót, stając się w ten sposób motorem naszego życia duchowego; z drugiej strony walcząc o utrzymanie naszych cnót, przeciwdziałał wszystkiemu, co mogłoby nam uczynić szkodę (pokusy, grzech, zło). Ojcowie nazywali to „mądrą odwagą”, albo „słusznym gniewem”. Po grzechu pierworodnym człowiek tej siły używa do walki ze sobą samym, Bogiem i z bliźnim – tutaj zamienia się on w chorobę duchową. Początki tej choroby – zazwyczaj gniew jest połączony z miłością do przyjemności: albo brak możliwości zdobycia jakiejś przyjemności, której szukamy, lub też lęk,...
Czytaj DalejSmutek – opis i konsekwencje
Przed grzechem człowiek nie znał smutku – to jeden z widocznych znaków jego upadku. Są dwie formy smutku: naturalny (według Boga) oraz patologiczny (smutek światowy). Ten pierwszy produkuje w człowieku żal lub nawrócenie, kiedy człowiek widzi swoją słabość i oddalenie od Boga. Ten żal zaś zawiera w sobie: ból duchowy i skruchę (gr. penthos), czego widzialnym znakiem jest dar łez[1]. Są to dwa elementy fundamentalne zdrowia duchowego człowieka. W tym wypadku smutek zamienia się w cnotę potrzebną dla tych, którzy rozpoczynają swoją drogę ku Bogu. Smutek światowy zaś to choroba spowodowana złym użyciem smutku naturalnego, tzn. w miejsce zasmucenia się ze swoich grzechów i oddalenia od Boga, człowiek smuci się i płacze z powodu...
Czytaj Dalej