Gwałtownik dla królestwa

A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. Mt 11, 11 – 15

Jedną z ważniejszych postaci adwentowych jest Jan Chrzciciel, poprzedzający przychodzącego Chrystusa. Dziś sam Jezus o nim mówi. Poruszyło mnie to, co Pan mówi o gwałtowności i zdobywaniu królestwa niebieskiego. Zastanowiło mnie to, bo w pierwszym odruchu możnaby pomyśleć albo że to królestwo doznaje gwałtu czyli krzywdy od wielu ludzi, albo że zdobywają je ludzie gwałtowni, tzn. niepanujący nad swoimi impulsami i emocjami, zapaleni cholerycy i ludzie raptowni. A co z resztą ludzi? Czy flegmatycy się nie zbawią? Czy ludzie spokojni nie mają na to szans?

W zrozumieniu tego tekstu pomogło mi inne (wydaje mi się, że lepsze) tłumaczenie tego fragmentu: „panowanie Boga (=królestwo niebieskie) przemocą toruje sobie drogę, a ludzie czyniący przemoc zdobywają je”. Najpierw więc zobaczyłem, że panowanie Boga z mocą toruje sobie drogę w świecie i nic nie jest w stanie go powstrzymać. Jest ono dziełem Boga, który właśnie z mocą wchodzi na ten świat. A ta druga część zdania bardzo dobrze opisuje Jana Chrzciciela. I nie o jego twardy i bezkompromisowy charakter tutaj chodzi. Jan Chrzciciel, podobnie jak Jezus, miał jedną, cudowną cechę – był całkowicie pochłonięty i zafascynowany panowaniem Boga. Odkrył w swoim życiu, że tylko ci uzyskają udział w panowaniu Boga, w Jego królestwie, którzy odważą się zaryzykować wszystko w swoim życiu, postawią całkowicie na Niego. Tacy ludzie są w pewien sposób ludźmi „gwałtownymi” albo „jak czyniący przemoc” w stosunku do samych siebie. Jan przecież nie dba ani o swoją reputację, ani co sobie o nim pomyślą, ani jak stanie przed ludem. Zafascynowany Bogiem i Jego panowaniem głosi Go w taki sposób, że tłumy przychodzą nad Jordan, by się dać ochrzcić, wyznając przy tym swoje grzechy.

W tym widzę spełnienie się tego, o czym mówi pierwsze czytanie (Iz 41, 13 – 20). Pan przemienił Jana w młocarskie sanie, które kruszyły twarde i wyniosłe ludzkie serca. On rozradował się w Chrystusie i to On, przez chrzest i nawrócenie sprawiał, że w ludziach wytrysnęło źródło żywej wody, którą Bóg obiecał. To on swoimi słowami, jakże twardymi i mocnymi, zamieniał pustynię w pojezierze, ziemię jałową w żyzną. Stąd wszyscy w Janie widzieli posłańca Bożego i proroka, w nim widzieli rękę działającego pośród nich Boga.

Ta gwałtowność Jana mnie pociąga. Ta jego fascynacja panowaniem Boga, jego bezkompromisowość i podobanie się Bogu a nie ludziom. Widzieć we wszystkim działającego Boga i ogłaszać Go ludziom, wzywając ich do przemiany życia. A wszystko po to, by wszyscy zostali przemienieni, by wszyscy mogli mieć udział w królestwie Boga, w Jego panowaniu. Panie, spraw to we mnie, bo przecież Twoje panowanie nie jest „oto tu, lub oto tam” – Twoje panowanie, Twoje królestwo jest pośród nas i w nas! On jest już teraz!