Wielkość kminku

To zaś należało czynić, a tamtego nie opuszczać. Mt 23, 23 – 26

Dziesięcina z mięty, kopru i kminku popchnęła dziś moje serce, by rozważało dobroć w najdrobniejszych rzeczach. Jezus wskazuje faryzeuszom na to, by zwracali uwagę na rzeczy dużo większe, jak sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. Ale dodaje, że kopru i kminku nie należy opuszczać. Sam byłem (i czasem jestem) zwolennikiem, by się drobiazgami nie zajmować, że liczą się te wielkie sprawy. Z jednej strony jest to dobre, bo chroni przed drobiazgowością i zakopywaniem się w mule nieistotnych spraw. Ale jeśli chodzi o dobro, to może być wyrazem postawy, która w sposób karykaturalny jest przedstawiana w słowach św. Stanisława Kostki SJ: „Do wyższych rzeczy jestem stworzony”.

Taki człowiek nad mniejszymi sprawami się już nie pochyli, drobnych spraw i małego dobra nie czyni, bo właśnie… jest od większych spraw. Spodobały mi się słowa św. Teresy od Jezusa, która w tym względzie pisała do swoich sióstr w swoim ważnym dziele „Twierdza wewnętrzna”: (…) starajmy się rozeznawać miłość bliźniego w rzeczach nawet drobnych a nie zwracać uwagi na te bardzo wielkie (…). Jeśli bowiem następnie nie przychodzą dzieła zgodne z miłością bliźniego w rzeczach drobnych, to nie ma powodu, aby wierzyć, że uczynimy te wielkie (Twierdza wewnętrzna, 5M 3, 9).

A ileż to razy marzyły mi się wielkie rzeczy dla Boga i dla ludzi. Zaniedbywanie jednak drobnych sprawia, że wiarygodność tych wielkich jest mocno nadszarpnięta. Zdałem sobie sprawę, że jeśli pomijam małe dobro a próbuję czynić tylko te wielkie, to czy czasem nie jest to tylko na pokaz?

Nie oznacza to dla mnie, że mam przestać pragnąć czynić wielkie dobro dla Boga i bliźnich. Ale do tego dobra dochodzi się przez małe dobro i małe wierności. Przypomniał mi się własny nowicjat (przedwczoraj minęło 15 lat, od kiedy do niego wstąpiłem), kiedy to zamiast nużących czasem prac w domu czy wysłuchanych konferencji, chciało się biec do wielkich prac apostolskich dla zbawienia rzeszy ludzi. Dopiero dzisiaj doceniam (i to jeszcze nie w pełni), że ten czas nowicjatu jest bardzo potrzebny. Że to tam mogę zobaczyć, jaka jest moja wierność w małych sprawach, w małych obowiązkach. Dopiero ta wierność w drobiazgach dobrze rokuje na wierność w większych sprawach, które z czasem były, są i będą mi powierzane. To przecież nic innego, jak normalne prawo wzrostu, któremu wszyscy podlegamy, a jednak nie zawsze łatwo nam je wcielić w życie.

Daj mi, Panie, łaskę wierności w małych rzeczach, pragnąc ciągle czynić większe i większe…