Dwie relacje

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeden z was mnie zdradzi… J 13, 21 – 38

Dwie postacie. Tak różne, a w tym, co zrobiły, tak podobne do siebie. Piotr i Judasz. Oni są bohaterami dzisiejszej ewangelii, to o nich mówi dziś Jezus.

Najpierw Judasz. Już wczoraj o nim wspomniałem i ciągle mnie zastanawia jego relacja do Jezusa i do innych. Wydaje się, iż jest to człowiek mocno stąpający po ziemi, kalkulujący, działający według zasady zysków i strat, opłacalności, efektywności. Pewnie byłby świetnym biznesmenem, menadżerem. Tyle tylko, że najbardziej był zaangażowany w siebie samego, niekoniecznie w relację z Jezusem. Wydaje się, jakby Go nie zrozumiał, nie pojął, o co chodzi Temu, który zwie siebie Synem Człowieczym. Nie wiemy, co chciał uzyskać przez wydanie – „sprzedaż” – Jezusa. Czy tylko srebrniki? Może miał jakiś inny ukryty motyw.

Piotr… jakby na przeciwległym biegunie Judasza. Człowiek bardzo zaangażowany w relację, otwarty i szczery, czasem wręcz naiwny. Wyrywny – chyba dobrze wszedł w rolę tego, kogo Jezus postawił nad pozostałymi uczniami. Ma niewątpliwie cechy przywódcze. Ale w tym wszystkim nie zawsze wydaje się roztropny, a na pewno pojawia się w nim zbytnia pewność siebie. Nie inaczej jest dzisiaj. Zapewnia Jezusa, że jest gotów iść z Nim nawet na śmierć.

Pomyślałem, że moją zdradą Jezusa, moim zaparciem się Go jest każdorazowo mój grzech. I że grzech pojawia się we mnie, kiedy niebezpiecznie zbliżam się do postawy Judasza lub Piotra. Kiedy zaczynam być trochę biernym obserwatorem mojego życia, kiedy zaczynam dystansować się do ludzi i Boga, kiedy zaczynam kalkulować i patrzeć bardziej na to, co mi się opłaca, a nie na relacje, jakie mnie wiążą – czy to z Bogiem, czy z bliźnimi. Kiedy przestaję być zaangażowany, kiedy moje serca zapada się coraz bardziej w adoracji samego siebie.  A może to już jest pierwszy grzech, z którego potem wyrastają inne?

Albo też, kiedy zaczynam być podobny do Piotra. Owszem, gorący, zaangażowany w relacje, chodzący za Jezusem i słuchający Go. Ale jednocześnie naiwny (a więc nierozeznający i nieroztropny) i zbyt pewny siebie. Dla św. Ignacego Loyoli to z pychy biorą początek wszystkie inne grzechy i wady. Podobnie zresztą już dużo wcześniej uważali Ojcowie Pustyni na początku chrześcijaństwa. Dwie postawy, dość różne, ale które mogą doprowadzić mnie do tego samego – do odseparowania od Jezusa przez mój grzech, do zasklepienia się w sobie, co zaczyna rozsadzać mnie od środka.

A Jezus? Siedzi pomiędzy tymi dwoma osobami. Myje im wcześniej nogi. A teraz doznaje głębokiego wzruszenia. Cała ta sytuacja wzbudza w Nim głębokie uczucia. Ale nie ma w nich złości, gniewu, zdenerwowania, napięcia – choć w tej chwili wyczuwa się doniosłość. Nie ma chęci zemsty, ucieczki, emocjonalnego dystansu (czy to do Piotra czy Judasza). Zadziwia mnie to. Jezus jest pogodzony z tym, co Go spotyka i co jeszcze przed Nim. W pewien sposób wychodzi naprzeciw wydarzeniom. To nie wydarzenia Go zaskakują – to On jest Panem i nad nimi panuje.

Skąd ma na to siły? W centrum dzisiejszego tekstu, po wyjściu Judasza Jezus mówi o otoczeniu Go chwałą przez Ojca i otoczeniu chwałą Ojca przez Syna. Ta wzajemna relacja, która jakby się pogłębiała w tych najtrudniejszych dla Niego chwilach. To z niej czerpie siły, to w niej znajduje oparcie. Ja i Ojciec jedno jesteśmy… Ojcze, w Twoje ręce powierzam mojego ducha…

Skąd ja czerpię siły w chwilach ciemności i przeciwności? Jak się zachowuję, kiedy spotyka mnie coś złego ze strony moich bliźnich, a szczególnie tych mi bliskich? W czym jest zanurzone wtedy moje serce – pośród problemów i przeciwności, pośród zaparcia się i zdrady, pośród lęku i agresji. Bo moje serce jest tam, gdzie jest mój Bóg…