Mrok nieprzenikniony

A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. Rdz 15, 5 – 12.17 – 18

Moją uwagę zwrócił dzisiaj najpierw sen. W sen zapada Abram, kiedy ma się wydarzyć coś bardzo ważnego, w sen zapada Adam, kiedy z jego żebra Bóg ma stworzyć kobietę. W sen zapadają uczniowie, kiedy Jezus w Ogrójcu rozmawia z Ojcem. I wreszcie dzisiaj – na górze Przemienienia, uczniowie również są snem zmorzeni (Łk 9, 28b – 36). Sen jest stanem, kiedy człowiek jest nieświadomy tego, co się dzieje, a więc staje się bezbronny. I chyba ta bezbronność i bezsilność poruszyły mnie bardzo. Bo zdałem sobie sprawę, że nie lubię takiego stanu. Pracując w hospicjum zobaczyłem, że w zdecydowanej większości sytuacji mogę tylko być  i nic więcej. A dla mężczyzny samo bycie jest męczarnią, bo chciałby coś zrobić, zadziałać. Chciałby, by jego działanie przyniosło konkretne, wymierne efekty. A tymczasem z samego bycia nic nie wynika w sposób widzialny…

Tylko być – uświadomiłem sobie, że to coś na kształt bezsilności, bezbronności. Kiedy jestem z drugim człowiekiem, albo z Bogiem, to wydaje się być biernością, brakiem działania lub wręcz „nic nie robieniem”. Frustruje mnie to, czasem tworzy napięcia, pewną nerwowość wewnętrzną. Czuję się wtedy nieswojo, jakbym nie ogarniał rzeczywistości, w której właśnie się znalazłem. I mam wrażenie, że te sytuacje biblijne, które przytoczyłem wyżej – są właśnie tego rodzaju. A tymczasem okazuje się, że to są uprzywilejowane miejsca spotkania z Bogiem. W mojej bezsilności i bezradności może pokazać się moc i chwała Boga. W mojej ciemności i lęku Bóg zawiera ze mną przymierze – jak z Abramem.

Dlaczego wtedy? Bo może wtedy nie zracjonalizuję wszystkiego i nie pomniejszę przez to wagi tego, co Bóg czyni. Bo może wtedy pozwalam Bogu działać, pozwalam sobie usłużyć, umyć nogi, pozwalam, by On się o mnie zatroszczył… by On mnie zbawił (a nie odwrotnie – broń Boże). Być może dlatego, że w ciemności i lęku, w tej bezbronności nie będę próbował zawłaszczyć Boga, zaszufladkować Go i zamknąć w świecie moich małych, ograniczonych pojęć. Ciągle fascynuje mnie i pociąga ciemność jako miejsce spotkania z Bogiem. Ciągle próbuję zgłębić dlaczego Bóg właśnie w ciemności chce się ze mną spotykać, choć ja od niej tak często uciekam, bo boję się tej bezbronności i bezsilności. Ja chcę panować nad sobą i tym, co wokół mnie, ja ciągle mocno trzymam kierownicę mego życia.

Tymczasem Bóg mi wymyka się. Kiedy się przemienia na górze, mogę jedynie wpatrywać się i kontemplować. On sam otoczy mnie obłokiem swojej obecności, w którym poczuję… lęk. Jak Abram, jak uczniowie… Może dlatego lęk, bym naprawdę nie chciał Boga zawłaszczyć, zamknąć Go w namiocie, który bym chętnie postawił i trwał tam na zawsze. Lęk, który by mnie chronił przed nadmiernym zbliżeniem się, przed próbą „zlania się” z Bogiem. Bo pokusa „będziecie jak Bóg” ciągnie się od raju aż do dzisiaj. Paradoks intymnej bliskości z Bogiem i jednoczesnego dystansu musi być zachowany.

Jezu, chcę wpatrywać się w Twoje przemienione oblicze. Chcę słuchać głosu Boga, płynącego z obłoku. Daj mi odwagę do wchodzenia w ciemności mego życia, bym tam spotykał się z Tobą i pozwalał Ci działać. Naucz mnie być bezsilnym – by we mnie pokazała się Twoja siła!