Zachariasz i Elżbieta

Żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Łk 1, 5 – 25

Ciekawa jest ta opowieść, którą św. Łukasz wprowadza nas w historię Boga przychodzącego do człowieka. Tą opowieścią wprowadza nas w Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie, „Bogu z nami”, który przychodzi dla naszego zbawienia. Zaczyna od poprzednika Jezusa – Jana Chrzciciela.

To, co mnie porusza w tym tekście i zastanawia to najpierw kontekst tej historii. Kiedy jest mowa o Maryi i Józefie, prostych, skromnych osobach, to Bóg przemawia do nich w domu, w ich codzienności – tam się z nimi spotyka. A tutaj po raz pierwszy pojawia się motyw świątyni, w której anioł Gabriel pokazuje się Zachariaszowi. Sam Zachariasz zaś nie jest zwyczajnym człowiekiem, lecz kapłanem, służącym w świątyni.

On jest tym, który składa Bogu ofiary, tym, który zna Pisma i jest blisko Boga, wypełniając Jego przykazania. Ewangelista zaznacza, że oboje z Elżbietą byli sprawiedliwi, co tłumaczy jako postępowanie nienaganne według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Sprawiedliwość Starego Testamentu jest właśnie taka – zachowywanie przepisów i przykazań. Ale okazuje się, że ich życie przez to nie jest płodne. Bo kiedy sobie przypomnimy, że dla Żydów niepłodność była interpretowana jako hańba i brak Bożego błogosławieństwa. A przecież zachowywali przepisy i byli sprawiedliwi…

Dbanie tylko o obowiązki, przepisy i powinności (nie lubię strasznie tego słowa) nie przynosi mi życia, nie gwarantuje zbawienia, tak naprawdę nie daje szczęścia. Bo zbyt często zamykając się w takim świecie, zaczynam dbać i „perfekcyjne” wykonanie wszystkiego, złoszcząc się i denerwując, jeśli coś pójdzie nie po mojej myśli. Wciągam w to też często ludzi wokół mnie, próbując „nagiąć” ich do mojego stylu życia i pracy. Jak łatwo wtedy zapomnieć o wyrozumiałości dla własnych słabości i grzechów, o miłosierdziu względem innych osób, które są tak samo słabe i upadają jak ja. Życie może się wtedy stać tak samo niepłodne, jak małżeństwo Zachariasza i Elżbiety.

Ale Dobrą Nowiną jest to, że Bóg wkracza w tę sytuację. Wkracza, kiedy już człowiek traci nadzieję, kiedy wątpi. Bo taki jest Zachariasz. Anioł przychodzi do niego w dzień, podczas służby w świątyni (do Józefa w nocy, w czasie snu). Zachariasz jako bliski Bogu był może bardziej od innych przygotowany do przyjęcia Boga i Jego Dobrej Nowiny. A on jej nie uwierzył. Konsekwencją tego było zamilknięcie. Nie może wychwalać Boga za to, co Mu uczynił, nie może wejść w relację dialogu poprzez słowa. Jest niemy.

A Dobra Nowina jest ukryta także w imionach, jakie dziś padają i bardzo mnie to zaintrygowało i poruszyło. Imię Zachariasza znaczy bowiem Bóg pamięta. Imię Abiasz, w oddziale którego służy Zachariasz oznacza: Bóg jest ojcem, a imię Elżbieta oznacza: Bóg moją przysięgą. Na początku więc Ewangelii Łukasza słyszymy, że Bóg pamięta o swoim ludzie, pamięta o człowieku i jego niedoli i że to Bóg sam jest ojcem. Przychodzi uczynić ojcem tego, który tego nie doświadczył, przychodzi wypełnić swoją przysięgę i okazuje w ten sposób swoją łaskawość wobec człowieka, imię bowiem Jan oznacza: Bóg jest łaskawy. A Jan jest poprzednikiem Jezusa, którego imię oznacza: Bóg jest zbawieniem! Najkrótsze zdanie, ułożone z tych imion i będące opisem tego fragmentu Pisma brzmiałoby: Bóg pamięta, że Bóg jest ojcem i wypełnia swoją przysięgę okazując swoją łaskawość wobec człowieka poprzez zbawienie, które przynosi w Jezusie. Porusza mnie to, w jak piękny sposób Bóg może do nas mówić i zapewniać nas o swojej miłości.

Zastanawia mnie jeszcze to, z jaką dyskrecją postępuje Bóg, ogłaszając tę Dobrą Nowinę. Do Zachariasza mówi w miejscu, gdzie znajdują się sami, zresztą podobnie jak do Maryi czy Józefa. Również Elżbieta, po poczęciu Jana, przez pięć miesięcy pozostaje w ukryciu. Wielkie rzeczy, jakie Bóg dla mnie czyni potrzebują pewnej intymności, ukrycia – takiej pokory, nawet gdy później staną się jawne.