Wygoda

Gdy zobaczył to Matatiasz, zapłonął gorliwością… 1 Mch 2, 15 – 29

Najeźdźcy chcą zmusić Żydów do odstępstwa od wiary przez konkretny, widzialny czyn – złożenie ofiary bożkowi. Dziś się to może nie zdarza, jednak tę scenę przeniosłem do mojego serca. A tam ma ona miejsce i to wcale nierzadko. To momenty, w których składam ofiarę komuś lub czemuś innemu, niż Bóg. To momenty, w których moim priorytetem przestaje być miłość (ta przez wielkie M, czyli Boża miłość i ta moja miłość, przez małe m). Po prostu składam ofiarę bożkowi, jakkolwiek by go nie nazwać. Bóg wtedy i Jego miłość przestają być celem i sensem mego życia. Rozmieniam się na drobne.

Uświadomiłem sobie, że nie zawsze czynię tak, bo chcę zrobić źle. Ten Judejczyk, którego zabił Matatiasz, może też wcale nie miał w głowie złych zamiarów. Może nawet (zdarzało się to też wśród chrześcijan prześladowanych w pierwszych wiekach) złożył ofiarę, ale nie chcą w pełni wyprzeć się wiary. Nie zawsze czynię źle, bo chcę czynić źle. I nie zawsze nie czynię dobra, bo tak właśnie chcę. Nierzadko robię to po prostu z wygody, z konformizmu, z niechęci do wysiłku – a nie dlatego, że mam złe zamiary. Ta wygoda może mnie doprowadzić do zła (do dobra raczej rzadko lub wcale), ale złem nie jest sama w sobie. Powiedziałbym, że jest bliska ignacjańskiemu pojęciu „nieuporządkowane przywiązania albo uczucia”. Niby nie jest źle, ale życie nie idzie naprzód. Bo jednak jakieś pęta blokują i nie pozwalają żyć w pełni wolności.

A w ewangelii słowo o rozpoznaniu czasu swego nawiedzenia (Łk 19, 41 – 44). Jezus płacze nad Jerozolimą, która nie rozpoznała przychodzącego Boga. Żydzi – tak bardzo skupieni na swoim przeżywaniu wiary, na religijności pełnej drobiazgowych przepisów, nie rozpoznali Boga, który stoi pośród nich i działa. Czy nie rozpoznali Go ze złej woli? Niekoniecznie! Być może większość z nich nie rozpoznała Go właśnie z wygody, z komfortu jaki dawała im religia – przepisy ustalają, ile kroków można zrobić w szabat i już nie trzeba myśleć, nie trzeba być odpowiedzialnym, nie trzeba interpretować. A przede wszystkim można przestać być wrażliwym na przychodzącego Boga, bo wszak przepisy wszystko załatwiają. Mi też to grozi i nierzadko przychodzi zamknięcie na Boga. Kiedy tracę wolność, kreatywność, wrażliwość, otwarte oczy i uszy… Kiedy nie jestem w stanie zakwestionować siebie i swoich pomysłów… Kiedy szukam oparcia i zabezpieczeń poza Bogiem… I można tak wiele wymieniać.

Panie, dziękuję Ci za wszelkie kryzysy. Nie umiem ich przeżywać, ale wytrącają mnie z mojej wygody i wierzę, że ostatecznie prowadzą ku Tobie, zmieniając ciągle kurs mojej wędrówki z tej wygodnej, na tę gorliwą…